Zondag is het zover. Je kind geeft jou een geknutseld cadeautje, een zelfgesmeerde boterham met jam, een knuffel, een kus, een tekening. En een uurtje uitslaaptijd, tot ze niet meer kunnen wachten en het écht tijd is om papa wakker te maken.
Urenlang en misschien wel dagenlang verheugt je zoon of dochter zich al op deze zondagochtend. Knutselen op school, een cadeautje kopen met mama, alles stiekem verstoppen in huis. Daar gaat een hoop tijd en energie in zitten.
En kijk nu eens door de ogen van je enthousiaste kind naar jezelf.
Als je door zijn of haar ogen zou kijken, wat zie je dan? Wat voor man staat daar? Hoe ziet hij er uit? Wat doet hij? Wat zegt hij? Hoe groot is hij? Wat voel je van binnen als je naar hem kijkt? Wat wil je met die man gaan doen?
Alles wat je nu voor je ziet en wat je nu voelt, gaat ook op de een of andere manier door je kind heen.
En de vraag aan jou is: kun je al die aandacht, al die verwachtingen, al die gevoelens ontvangen? Mag die enorme stroom van liefde en energie die je kind jouw kant opstuurt er zijn? Kun je ontvangen wat je kind je wil geven?
Mannelijke energie gaat over iets neerzetten, iets creëren, problemen oplossen, doen wat er gedaan moet worden, aan de slag, in beweging blijven. Mannen geven graag. En veel.
Ontvangen is iets heel anders. Ontvangen is meer de vrouwelijke energie. En daar zijn veel mannen veel minder in thuis. Ontvangen gaat over aanwezig blijven, even niets hoeven, nieuwsgierig zijn naar wat er gaat gebeuren. Het gaat over controle loslaten, de regie bij de ander laten, het over je heen laten komen, genieten.
Als vader ben je gewend om voor je kind te zorgen, er voor hem te zijn, hem te beschermen, zorgen dat hij goed in zijn vel zit. Je vult je vaderrol actief in. Je wilt het goed doen. En dat vraagt om zichtbare actie. Lijstjes die afgevinkt kunnen worden. Tastbare resultaten.
Maar je kind komt niet alleen iets bij je halen. Hij komt je ook iets brengen. Heel veel zelfs.
Je kind geeft jou de vaderrol. Zonder je kind was je geen vader geweest. Dat is zo simpel en vanzelfsprekend dat je er eigenlijk nauwelijks bij stil staat. Behalve misschien vandaag dan.
Je kind geeft je de kans om ontzettend veel over jezelf te ontdekken. Je kind is je spiegel en je goeroe. Alle irritaties, onzekerheden, twijfels, boosheid, frustratie die je kind in jou oproept gaan niet over je kind zelf. Die gaan over jou. Over hoe jij in je vel zit, over hoe moe of gestresst je bent, over alles waar jij zelf nog niet klaar mee bent. En je kind spiegelt je net zo lang tot je je de boodschap snapt. Onbewust en onvermoeibaar.
En natuurlijk geeft je kind je liefde, waardering en plezier. Je kind geeft je de kans om helemaal in het moment aanwezig te zijn, de dingen niet zo serieus te nemen, te spelen, te genieten en te ontdekken. Elke dag opnieuw.
Je kind wil geven. Heel graag zelfs. En onvoorwaardelijk.
Maar dat werkt alleen als jij ook kunt écht ontvangen. En dat is voor veel mannen lastig. ‘Dat had je niet moeten doen’ is de dooddoener waarmee we de waarde van heel veel attente gebaren en fijne cadeautjes in de kiem smoren. Je doet de gever daarmee onbewust tekort. Immers, de ander heeft aan je gedacht, zijn best gedaan en nu wil jij dat cadeau niet ontvangen.
Wij hebben een probleem met ontvangen omdat we onszelf die aandacht en die waardering niet waard vinden. We staan liever niet in het middelpunt. We bevinden ons liever niet in een positie waar we alleen maar hoeven te ontvangen. We willen iets doen. Maar ontvangen is juist ‘niets’ doen. En eigenlijk heb je er helemaal niets over te zeggen of je het wel waard bent om te ontvangen. De ander geeft jou iets en dat betekent dus dat hij of zij jou waardeert.
En vandaag heeft je kind – al dan niet met hulp van je partner – moeite gedaan om jou iets te geven. Dat mooie gebaar, die energie en die liefde vragen erom om met aandacht ontvangen te worden. Een gever kan niet zonder een ontvanger. En hoe meer jij kunt ontvangen, hoe meer het cadeau van de gever waard wordt.
Dus niet: ‘Vaderdag vind ik allemaal onzin.’
Of: ‘Wat een belachelijke commerciële vertoning.’
Of: ‘Dat hoeft allemaal niet van mij.’
Laat dat harnas van ‘ik heb niets nodig’ op deze Vaderdag even zitten.
Laat je raken. Laat merken dat je blij bent.
Zet je hart open en laat alles wat je kind voor je in petto heeft binnenkomen. Tekeningen, kartonnen stropdassen, croissants, koffie, chocola, een biertje en duizend kussen en knuffels.
Of een verlegen blik of een nuchtere ‘bedankt pa’ van je puber.
Vaderdag gaat niet over complimenten krijgen voor hoe je het vaderschap invult. Vaderdag gaat niet over boormachines of barbecues. Vaderdag gaat al helemaal niet niet over dat je vandaag ‘even niets hoeft’ of dat je in je stoel mag blijven zitten terwijl je koffie wordt gebracht omdat je zo hard hebt gewerkt.
Vaderdag gaat over ontvangen van de plek en de rol die je kind je geeft.
Jij bent de beste vader voor je kind. Je bent de enige vader voor je kind. Jullie zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Dus maak er op Vaderdag een feestje van. Je kind is het waard. Net als jij.
Heb het goed!
Jeroen | De Praktijkvader
PS Het mooiste Vaderdagcadeau wat je jezelf – en je gezin – kunt geven is misschien wel de Praktijkvader Vaderchallenge. Op Vaderdag – zondag 17 juni – start dit mooie, laagdrempelige, uitdagende en hooggewaardeerde online avontuur voor mannen die hun kinderen de beste vader gunnen. Lees er alles over op: www.praktijkvader.nl/vaderchallenge
Weer zo waar 🙂
Prachtig Jeroen!