De navelstreng doorknippen. De eerste belangrijke daad van de vader als een baby geboren wordt. Een eenvoudige handeling. Maar iedere vader die het een keer gedaan heeft weet hoe het voelt. De taaie navelstreng geeft weerstand, je geeft meer druk op de schaar en dan, met een zacht scheurend geluid – gggwwioek – ben je er door heen.
Je baby is gescheiden van je vrouw. Na 9 maanden zijn ze los van elkaar. En word je voor dit simpele gebaar gefeliciteerd door de verloskundige en de kraamverzorgster.
Je lacht wat schaapachtig in de lens van de camera. Zo moeilijk was het nou ook weer niet.
Het echte werk komt nu pas. Toch?
Het doorknippen van de navelstreng is een mooi ritueel. Negen maanden groeide je baby dankzij de verbinding met je vrouw via de navelstreng. Nu is die verbinding verbroken en zal je baby zich op een andere manier moeten voeden.
Ik deed het zelf pas de derde keer echt goed. Bij de geboorte van Thijn had de verloskundige de navelstreng al doorgeknipt en mocht ik voor de foto nog een keer. Ik liet me een schaar in de handen duwen en knipte, zonder er echt bij te zijn. Ook de tweede keer, bij Noek, ging het te snel en kan ik het knippen nauwelijks herinneren. Pas bij Roos was ik er met mijn volle aandacht bij en besefte ik echt dat ik Roos en Wendy van elkaar scheidde.
Na het doorknippen van de navelstreng hoef je als vader niet zo heel veel te doen. Je vrouw zal ook in deze eerste fase van het leven van je kind daar de meest aangewezen persoon voor zijn. Hormonen in zowel haar lijf als dat van de baby zorgen voor een onmiddellijke veilige omgeving waarin voeding en hechting geregeld zijn.
Jouw rol is hierin niet het geven van de fles. Jij zorgt voor een veilige omgeving voor je vrouw en kind waarin die voeding en hechting plaats kan vinden. Ik vond het heerlijk om na de geboorte van Roos eindeloos boterhammen met pindakaas te smeren, peren te schillen en thee te zetten voor Wendy. Zij voedde Roos, liet haar tegen zich aan in slaap vallen. Ik bracht Thijn naar school, deed boodschappen met Noek en liet Wendy haar gang gaan met Roos.
Een pasgeboren baby heeft zijn vader niet zo hard nodig.
Een baby heeft behoefte aan voeding, slaap, warmte en liefde. Al die dingen worden op gang gebracht met het hormoon oxytocine en dat is overvloedig aanwezig bij je vrouw. Laat de natuur het maar regelen. Jij kunt je concentreren op andere dingen. Zoals zorgen voor je vrouw – of zorgen dat er voor haar gezorgd wordt.
Jouw tijd komt nog wel.
Want er zijn in het leven van je kind regelmatig momenten dat je opnieuw de navelstreng – figuurlijk – door zult moeten knippen. De moeder is er in eerste instantie op gericht is om een veilige omgeving te creëren voor jullie kind. Jouw rol is het om het kind vanuit die veilige wereld de buitenwereld in te begeleiden. Je knipt de navelstreng tussen je vrouw en je kind door als je je kind leert fietsen. Of als je hem of haar voor het eerst naar school brengt. Weg vanuit de veilige omgeving van de moeder. Op naar een nieuwe omgeving, waar het zich toe moet verhouden. Spannend en groot, maar ook leuk en avontuurlijk.
Mannelijke energie is krachtig en naar buiten gericht. Die energie heeft je kind nodig om met vertrouwen de buitenwereld in te gaan. Dat is spannend. Je kind zal soms liever bij je vrouw blijven, veilig en bekend. Jij bent de poort naar de buitenwereld. En als je je kind laat weten dat je achter hem staat, vol vertrouwen en met liefde, maar ook met duidelijkheid en daadkracht, dan zal die buitenwereld minder bedreigend zijn. En zal hij het avontuur er van in gaan zien.
Dat doorknippen is soms iets kleins, soms groter. Soms moet het abrupt, soms dan het langer duren. Bij een pasgeboren baby is het voor de baby fijner om de navelstreng pas door te knippen als hij is uitgeklopt. Wanneer de baby de bloedsomloop tussen zich en de moeder heeft gestopt en er geen bloed meer doorheen gepompt wordt. De navelstreng heeft dan haar functie heeft verloren.
Zo kun je het later ook doen. Kijk goed naar je kind. Luister goed naar je kind. Als het totaal geen interesse heeft in leren fietsen, zul je nog even moeten wachten. Maar sta klaar met je figuurlijke schaar als je voelt dat het goede moment is aangebroken. Jij vangt hem op als hij valt en moedigt hem aan als hij het even niet meer ziet zitten. En als hij valt troost je hem. En je gaat weer door.
En als hij toevallig met zijn bebloede knieën naar je vrouw rent voor troost, laat dat dan vooral toe. Zij biedt in dat geval de veiligheid van thuis, jij bent het avontuur in de buitenwereld.
Je hoeft niet hetzelfde te kunnen of te bieden. Concurreren met je vrouw is zonde van je energie.
Pak je eigen rol en vervul die met verve. Schaar en pleisters paraat houden!
Heb het goed!
Jeroen | De Praktijkvader
Waarom moet de vader de navelstreng doorknippen? Niemand anders heeft daar recht op dan de moeder zelf, omdat zij het kind al die maanden in haar heeft gedragen. Dus zij hoort die navelstreng door te knippen. Tijd voor een nieuw level in de dan al zo sterke band tussen moeder en kind
Beste Abc,
Ik denk dat je als gezin een mooie drie-eenheid kunt vormen: vrouw, man, kind. In die drie-eenheid kan iedereen de taak oppakken die bij hem/haar past. In onze cultuur is het de gewoonte dat de vader de navelstreng doorknipt. Ik weet ook dat sommige vrouwen dat liever zelf doen. Iedereen moet voor zichzelf uitzoeken wat past. Het gaat mij niet om ‘ergens recht op hebben’ of concurrentie tussen partners. Ik heb het als vader een belangrijk moment gevonden en mijn vrouw heeft dat ook zo ervaren. En voor mij – zoals ik in het artikel schrijf – staat het symbool voor de momenten dat je als vader je kind verder de buitenwereld in begeleidt.
Groet,
Jeroen
Beide heb ik meegemaakt. Bij de oudste knipte mijn man de navelstreng door, bij de jongste deed ik het zelf. Wellicht cultureel bepaald maar het eerste voelde beter. Ik was er totaal nog niet aan toe om eigenhandig deze band tussen mijn dochter en mij te verbreken. Ik vind het mooi dat je aandacht vraagt voor het feit dat het niet altijd de vader hoeft te zijn (laat staan een hulpverlener), doch ben het met Jeroen eens dat de keus uiteindelijk aan de ouders is. En voor de baby: laat het met liefde, respect en zachtheid gebeuren.
prachtig geschreven, werd er attent op gemaakt door mijn zus die het deelde op FB. Ik ben het in grote lijnen helemaal met je eens en heb het als zodanig ook ervaren. Lastig is het soms als je als opvoeders het niet helemaal met elkaar eens bent over je rol in deze. Het is wel zaak om dat samen goed te bespreken. Zodat je als een team naar je kinderen opereert.
Harrie
Heel mooi blog! De man en de vrouw (vader en moeder) hebben verschillende kwalititeiten die elkaar heel mooi aanvullen.Ieder vanuit eigen kracht, maar toch samen.
Brok in mn keel.. En echtgenoot en vader die het snapt! Dat vele je mogen volgen lieve man.. Want zo vanzelfsprekend zijn je handelingen en gedachtes niet.
Mooi, Jeroen, dank je wel.
Ik zou willen, dat ik zo’n vader had gehad en heb..
Waarom kan vader niks met de bebloede knietjes en waarom zou moeder in vredesnaam haar kind niet kunnen leren fietsen? Waarom zouden niet beide ouders die ‘ veiligheid van thuis’ én die van de ‘buitenwereld’ kunnen bieden?
Komop vader, je kúnt het: pleisters plakken, flesje afgekolfde melk geven…die mannelijke ‘ krachtige naar buitengerichte energie’ gewoon even binnen inzetten. ‘t Lijkt eng, maar als wij vrouwen het kunnen, kunnen die dappere stoere mannen het ook.
( Mijn eigen stoere man kon het ook, 26 jaar geleden. Onze zonen zijn volstrekt normale, best- wel- stoere en vooral gelukkige volwassenen geworden ;-))
Hallo Lena,
Bedankt voor je reactie. Naar aanleiding van wat je schrijft heb ik nog eens gekeken naar wat ik bedoel met de verschillende rollen. Het zit er voor mij niet om dingen strikt gescheiden te houden. Vaders kunnen inderdaad de fles geven en moeders kunnen inderdaad hun kind leren fietsen.
Waar het mij wel omgaat is dat er bij jonge vaders vaak verwarring is over wat er nu precies van ze verwacht wordt. Ze worden vooral aangesproken op hun zachte, vrouwelijke kant. Ze denken dat er van hen verwacht wordt dat ze moeten moederen als hun partner. Daarmee vergeten ze dat ze ook een hele andere taak hebben, die pas gaat spelen als het kind ouder wordt.
Ik zou het fijn vinden als er een gesprek tussen jonge ouders ontstaat over wat zij zien als hun specifieke rollen en taken in de opvoeding. Als ze het daar over eens zijn, is er minder ruis, concurrentie en schuldgevoel. En hou je als partners meer tijd over, ook voor elkaar.
In de vaderontmoeting van twee weken terug, bleken mannen daar inderdaad behoefte aan te hebben. Daarover kun je lezen in het laatste blogbericht: Moedige vaders ontmoeten elkaar
Groet!
Jeroen
Per toeval kwam ik op je site terecht… zocht informatie over het ‘juiste’ moment van de navelstreng doorknippen. Erg mooi… tranen in mijn ogen. Begrijp dat je het niet letterlijk bedoelt, maar de gedachten gang erachter kwam echt binnen en raakt me enorm!
Hallo Do,
Dank voor je mooie reactie, fijn dat mijn blog je zo aanspreekt. En wat het ‘juiste moment’ is voor het doorknippen vd navelstreng, daar zul je vast wel informatie over gevonden hebben. Mijn voorkeur heeft het zo lang mogelijk laten zitten. Rustig laten uitkloppen en doorknippen wanneer het voor jou als moeder goed voelt. Dat kan je partner dan vervolgens doen. Stuur hem ook gerust door naar deze site. Groet! Jeroen
Zo is het toch mooi wat een derde kind je kan brengen. Meer in het moment te zijn en leven vanuit je kracht! Wie weet wat een 4e kind je brengt? 😉
Wauw, mooi geschreven! En heel herkenbaar 🙂
Dank je Freke!