Deze week zat ik er opeens middenin. Keihard aan het werk. Oogkleppen op. Verkrampte schouders. Zonder ook maar een meter vooruit te komen.
Je herkent het vast. Je bent in je eentje aan het ploeteren. Je to-do-list overstroomt. Je bent chagrijnig en sluit iedereen buiten. Zo snel mogelijk probeer je te doen wat er voor je ligt: een probleem met één van je kinderen oplossen, iets voor je werk voorbereiden, een klus in huis afmaken. Terwijl je weet dat je ontzettend onproductief bent en een doodlopend spoor bent in geslagen.Maar je bent nu inmiddels zo ver, dat je eigenlijk niet meer terug kunt.
Terug is opgeven, falen, opnieuw beginnen. Daar ga jij natuurlijk niet aan beginnen. Dat is voor watjes.
We zijn opgegroeid met de overtuiging dat we alles aan kunnen als we maar hard genoeg werken en onze schouders eronder zetten. Als we ons vermannen. Die overtuiging begon ergens op de basisschool, zette zich via de middelbare school en je vervolgopleiding door naar je werk. En nu merk je dat je regelmatig een lastige fase met één van je kinderen, je partner of je eigen ouders uitzit.
Je ploetert door, probeert te overleven en hoopt dat het zich vanzelf een keertje oplost.
En dat is hopen tegen beter weten in.
Want je weet heel goed dat dingen niet vanzelf over gaan. Als een lastige fase met één van je kinderen voorbij is, komt er iets met je andere kind. Of er gebeurt iets op je werk. Of er wordt iemand ziek. Balans is een illusie.
Maar er is iets dat je wél kunt doen.
En dat is alles uit je handen laten vallen. Als je voelt dat je op een dood spoor zit – en ik weet zeker dat je weet wanneer dat is – stop je gewoon. Meteen. Eerder verandert er niets.
Ik denk dat je dat kunt. Maar eenvoudig is het niet.
Ik was de afgelopen dagen ontzettend aan het worstelen met mijn werk. Ik wilde een nieuwe video opnemen en dat lukte voor geen meter. Maar ik moest en zou die video maken. Want dat was reuze belangrijk. De wereld zou vergaaan als het niet zou lukken. Zo’n stemming.
In alles voelde ik dat ik er mee moest stoppen. Dit had geen zin meer. Maar ja, ik had er al veel tijd in geïnvesteerd. En zo bleef ik ploeteren. Tot dat ik uiteindelijk besloot dat er maar helemaal geen filmpje moest komen. Blij werd ik er al lang niet meer van. Hoog tijd voor iets anders.
Op het moment dat ik kon loslaten, ontstond er meteen ruimte. Juist omdat ik geen video meer moest maken, kon ik uiteindelijk op een ongedwongen manier en vooral met veel plezier – en een flinke dosis hulp van Wendy – wel een leuk filmpje maken. Eentje waarin overduidelijk te zien is dat ik plezier heb.
Vervolgens zat ik weer helemaal goed in mijn vel. Ik was aanwezig. Ik kon weer plezier hebben met de kinderen. Ik heb in bed lang voorgelezen uit ‘In de ban van de ring’, voor Thijn én Noek. En gisterochtend heb ik samen met Wendy – in het heerlijke huiskamercafé Oortjeshekken – gewerkt aan de haptonomie-training voor ouders die zij in januari gaat aanbieden.
De energie stroomt, er is weer volop flow en ik kan in het moment genieten. Maar daar moest ik wel iets voor loslaten.
We leren van jongs af aan dat we hard en veel moeten werken en gewoon door moeten gaan als het moeilijk wordt. En soms is dat goed. Sommige situaties vragen om vol daadkracht je schouders er onder te zetten. Zeker als het gaat om het grootbrengen van je kinderen of de relatie met je partner.
Maar ik denk dat jij ook heel goed het verschil weet tussen iets waar je vol goede energie je tanden in kunt zetten en wanneer je aan het ploeteren bent op een dood spoor. En dat hard werken in dat laatste geval een manier is om vooral niet in te willen zien, dat je verkeerd bezig bent.
Maar ga je het daarmee doen? Blijf je in je eentje volhouden en hopen dat het ooit beter wordt? Of laat je op zo’n moment alles uit je handen vallen? Zodat je eens even rustig om je heen kunt kijken? Oogkleppen af, knipperen tegen het felle zonlicht en eens even goed ademhalen.
Alleen vanuit het loslaten kun je vervolgens op zoek kunt gaat naar het verlangen, het plezier en de liefde. En het mooie is dat je dan ook weer ziet dat je het niet alleen hoeft te doen.
Er staan meer mensen om je heen dan je denkt.
Dit is de eerste blog in een serie van 3 die gaan over ‘kiezen wat goed is voor jou en je gezin’. Volgende week deel 2. En die gaat over het onderscheid tussen vage verlangens en verlangens waar je echt warm van wordt. Stay tuned!
Warme groet!
Jeroen | De Praktijkvader
Wow! Al 6 stellen hebben zich opgegeven voor de 2-daagse training ‘Gelukt in de Liefde.’ Op 14/15 november kun je ook wat je relatie betreft even alles uit je handen laten vallen en kijken wat er nu écht goed voor jullie is. Er zijn nog maar 6 plekken beschikbaar. Kijk snel op: www.praktijkvader.nl/gelukt
Ken je andere vaders voor wie deze blog ook leuk, herkenbaar of inspirerend is? Deel het dan! Op Twitter, Facebook of stuur deze pagina door via de mail.
Wil je zelf meer weten over hoe je minder stress en meer plezier creëert in je vaderschap? Meld je dan meteen aan voor de blog-updates van De Praktijkvader en ontvang het gratis e-book ‘Hoe word je de vader die je wilt zijn? Van overleven naar sprankelen in 5 praktische stappen’.
Wauw, hoe toepasselijk! Ik lees zoveel herkenning. Ik merk dat ik al jaren aan het vechten ben op mijn werk en ook de combinatie met mijn vrouw en dochter van bijna een. Vorige week heb ik ook het vechten opgegeven en heb nu even tijd voor wat er echt toe doet… terug naar de basis om weer op te laden voor een juiste balans! Dank voor je motiverende woorden!
Ha Michiel – dank voor je reactie. Mooi dat het je het ‘vechten’ op kon geven. Daar heb je jezelf en je gezin een groot cadeau mee gedaan. Warme groet! Jeroen