Er is geen duikplank

Eén van de mannen op de Vuurvaders-avond staat te twijfelen. Er is iets gaande met tot stilstand komen, niet zeker weten wat het goede is, ergens wel willen veranderen, maar te bang zijn om ook daadwerkelijk stappen te zetten.

Het gaat over grote dingen. De zekerheid van de goede baan en de lease-auto achter laten voor ‘iets anders’. Het werk als vlucht inruilen voor zichtbaar en daadkrachtig zijn. De Vadervuur-training in het voorjaar heeft hem dichter bij zijn gevoel gebracht. Hij is meer aanwezig in zijn gezin en in zijn eigen lijf. ‘Ik voel weer dat ik leef,’ zegt hij. Maar dat vuurtje vraagt om liefdevol onderhouden te worden. En nu aarzelt hij.

Hij is enthousiast de duikplank opgeklommen, maar nu hij eenmaal boven is durft hij niet in het water te springen. Het is een plek waar we  allemaal een keer komen te staan. En niet één keer, maar steeds opnieuw. Een nieuwe stap is vaak spannend. Wij mensen houden niet per se van verandering. Het oude achterlaten is bedreigend. En vaak weten we niet precies waar we ‘ja’ tegen zeggen.

Maar we maken het onszelf ook veel te moeilijk. Veel van die duikplank-momenten zijn helemaal niet zo groot als we denken. Ik denk alleen dat we ze vaak zo groot maken, omdat het vervolgens makkelijker is om uiteindelijk niet te hoeven springen.

‘Ik ga mijn baan niet opzeggen, want dan leef ik mijn hele leven in financiële onzekerheid.’

‘Ik ga het gesprek met mijn vader niet aan, want dan wil hij me straks niet meer zien.’

‘Ik niet anders kijken naar hoe ik mijn kinderen wil opvoeden, want straks luisteren ze helemaal niet meer naar me en lopen ze over me heen.’

Het duikplank-gevoel impliceert dat er geen weg terug is. Je kunt niet meer vanuit het zwembad terug de duikplank op springen. En daarom is het eigenlijk ook een waardeloze vergelijking. De grootste veranderingen in mijn leven waren niet één grote stap in het diepe, maar een geleidelijk proces van verandering. Stap voor stap, steeds dichter bij waar ik wilde zijn.

Ik sliep niet in één keer in een familiebed van drieëneenhalve meter breed. Dat begon met een zelfgekluste co-sleeper naast ons bed, via nog een co-sleeper erbij tot uiteindelijk een constructie met een tweepersoonsbed en twee eenpersoonsmatrassen ernaast.

Ik heb niet in één keer mijn baan opgezegd en vanuit niets de Praktijkvader tot een onderneming gemaakt waarmee ik mijn gezin kan onderhouden. Dat was een traject van ideeën opdoen, dromen achter mijn computer op kantoor, een ontslagronde zien als een kans, trainingen uitproberen, boeken lezen en uiteindelijk op dit moment terecht komen.

Ik heb nooit al mijn schepen achter me verband. Er was altijd wel een weg terug mocht ik dat echt willen. Het is eigenlijk nooit alles of niets.

De vader in de training kwam erachter dat hij de tijd nodig had om te ontdekken wat hij nou eigenlijk wilde. Tijd om nieuwsgierig te worden naar wie hij is, waar hij blij van wordt en wat hij zijn gezin en de wereld te bieden heeft. En voor hem is het fijn als hij dat doet aan de rand van het zwembad, met zijn voeten in het water, wennen aan de temperatuur. Stap voor stap.

We leven in een wereld van buitenkant en schijn hooghouden, waarin succes maakbaar is en waar we alles kunnen zijn wat we willen als we maar echt willen. De realiteit is dat we onderweg allemaal compromissen sluiten, praktische overwegingen maken en soms onze angsten en onzekerheden de lead geven. Dat is niet fout. Dat gebeurt. Dat is het leven.

Maar als je net als de man in de Vuurvaders-training voelt dat het wringt, dat het niet helemaal klopt, dat je jezelf – of je gezin – tekort doet, dan mag je naar dat gevoel gaan luisteren. Het is je eigen essentie, je eigen ware zelf, dat voor de deur staat en je laat weten dat er meer is.

En misschien weet je niet wat dat is. En misschien vind je het eng om erachter te komen. Kijk op dat moment naar je kinderen. En vraag jezelf af aan wat voor voorbeeld zij het meest zouden hebben.

Steven Pressfield zegt het zo:

We’re not born with unlimited choices. We can’t be anything we want to be. We come in to this world with a specific, personal destiny. We have a job to do, a calling to enact, a self to become.

Our job in this lifetime is not to shape ourselves into some ideal we imagine we ought to be, but to find out who we already are and become it.

Denk eens terug aan het moment dat je kind voor het eerst in je armen had. Op dat moment was je zoon of dochter helemaal puur. Helemaal zichzelf. ‘Die kun je alleen nog maar verpesten’, zei een vriend ooit tegen mij.

Wij waren allemaal ooit dat kindje. Puur. Perfect. Helemaal onszelf. De afgelopen decennia hebben we die puurheid bezoedeld en begraven onder een dikke laag verhalen, gedachten en overtuigingen. Onze ouders, school, de kerk, werkgevers, partners, de maatschappij, reclame en wijzelf natuurlijk, we hebben een slecht herkenbare versie van onszelf gecreëerd. Vol twijfels, angsten, onzekerheden of juist overdreven zekerheid, slecht contact met emoties en veel buitenkant.

Het is iets wat je kind niet gunt, maar waar hij of zij ook niet echt onderuit zal komen. Maar je kinderen leren gelukkig – zoals Albert Schweitzer zei – op drie manieren: van voorbeelden, van voorbeelden en van voorbeelden. Als jij jezelf kent, als jij durft te onderzoeken waar je helemaal blij wordt, als jij mag zijn wie je werkelijk bent… Dan geef je je kind het voorbeeld – en de toestemming – dat hij dat ook mag zijn.

De vader in de training ging anders naar huis. Zachter, meer ontspannen, vrolijker. Hij weet nog niet precies wat hij wil en wat zijn essentie is. Ja, het is iets met buiten wonen en meer aanwezig zijn in zijn gezin. Dat is een vertrekpunt. En hij gunt zich nu de tijd om te gaan ontdekken wat er nog meer is.

Heb het goed!
Jeroen | De Praktijkvader

👉👉 Wel zelf doen, maar niet alleen? Kom dan van 29-31 maart naar het Praktijkvader Essentie Weekend. Wie ben je echt en wat heb je te doen in dit leven met je kinderen, partner en werk? Met zweethut! Lees verder op: www.praktijkvader.nl/essentie 🔥🔥