Zondagmiddag, kwart over 2. Er loopt een rilling over mijn rug. Ik heb net uit volle borst een Afrikaans lied gezongen met de deelnemers aan de Pad van de Man jaartraining. De klanken trillen nog na in de zonnige ruimte. Ik sta nu op het punt de eenvoudigste, maar ook spannendste oefening van het weekend aan te kondigen. Eentje die bij de deelnemers veel weerstand op zal roepen. En ik heb geen idee hoe ze er op gaan reageren.
Een klein uur later is Maarten als eerste terug. Ruim voor de tijd die voor de opdracht stond. Hij kijkt me aan met ogen die stralen van plezier. Maarten is een leuke, zachte en vrolijke man. En, net als bij veel mannen, zit onder die vrolijkheid veel onzekerheid. Maar vandaag heeft hij zichzelf overwonnen.
‘Ik dacht eerst dat ik het heel eng zou vinden. Maar het is zo ontzettend fijn om uit je comfort zone te stappen. En gewoon op vreemde mensen af te stappen. Ik voel me als een kind. Het geeft me zelfvertrouwen en ik wil hier meer van. Dankjewel!’
Lachend loopt hij weer naar buiten. Klaar om nog meer argeloze Antwerpse voorbijgangers een gesprek aan te knopen over wat zij verstaan onder goed vaderschap. Want dat was de opdracht. Ik haal dankbaar adem. Ik kan alleen het beste in anderen naar boven halen, als ik zelf ook keer op keer de grens van mijn comfort zone op zoek. That is where the magic happens.
Your life begins at the end of your comfort zone – Neal Donald Walsch
Dat weet je heel goed. De vraag is: hoe kom je daar?
Toen je de navelstreng tussen je vrouw en je kind doorknipte deed je iets wat je als vader keer op keer te doen hebt: je onderstreepte dat je kind in staat is om op eigen benen door het leven te gaan. Stap voor stap, passend bij de leeftijd en ontwikkelingsfase van je kind, leer je hem steeds meer op eigen benen te staan. Je daagt hem uit om steeds een stap verder te gaan. Zo ontwikkelt hij zijn zelfvertrouwen.
Donderdagavond – een half jaar geleden. Noek – 9 jaar oud – kijkt uit naar zijn judoles. Er is alleen een probleem. Wendy en ik kunnen hem er niet naar toe brengen en ook niet ophalen. De oplossing is eenvoudig: Noek gaat alleen. Het is tien minuten fietsen, hij weet de weg, het is nog licht ’s avonds. Maar Noek vindt het spannend. Dit heeft hij nog nooit alleen gedaan. En hij blijft liever thuis dan dit aan te gaan. Maar hij wil ook graag naar judo. Ik praat met hem en dan beslist hij om toch te gaan. Een beetje stilletjes pakt hij zijn rugzak, stapt hij op zijn fiets. Hij zwaait nog een keer dan is hij weg. Om een kleine twee uur later stralend en trots thuis te komen. Hij vertelt honderduit over de fietstocht en lijkt 5 centimeter gegroeid. En ik wist dat hij dit kon en hij weet het nu ook.
Maar hoe vaak kies je niet voor het tegenovergestelde? Hoe vaak beslis je niet dat je kind nog iets niet kan en ontneem je hem daarmee een kans om te groeien? Vanuit angst of gemak nemen we onze kinderen van alles uit handen en daarmee houden we ze kleiner dan ze eigenlijk zijn. Dat betekent niet dat je de gevoelens van je kind ontkent. Ik heb niet tegen Noek gezegd dat hij het niet spannend mocht vinden. Ik heb gezegd dat ik zie dat hij het spannend vindt en dat ik ook weet dat hij dit kan.
Het is niet: Oké, het is spannend, dus we doen het maar niet.
Het is: Ja, het is spannend en ja, we gaan het wel doen.
En dat is een les je op je eigen leven ook toe kunt passen. Want hoe vaak blijf je zelf niet hangen in je comfort zone? Je kunt vast tien dingen opnoemen die je goed zouden doen, waar je van droomt en die je leven mooier zouden maken. Een mooie reis maken, eindelijk een keer gitaar leren spelen, meer plezier maken met je partner, toch die motor kopen of gaan trainen voor de marathon.
Maar in plaats van één van die dingen waar te maken, gebeurt er niets. Je houdt jezelf voor dat er geen tijd of geld voor is, dat je er gewoon geen energie voor hebt of dat het toch nooit iets wordt. Terwijl er eigenlijk geen enkele reden is waarom het niet zou lukken. Als een jongen van 9 naar judo kan fietsen, waarom zou jij dan niet kunnen beginnen met hardlopen, een middag op pad gaan met één van je kinderen, een leuke avond met je partner kunnen plannen of je inschrijven voor een gave training?
Het leven is er om geleefd te worden. Het enige dat je hoeft te doen is bereid zijn uit je comfort zone te stappen. Je moet bereid zijn terecht te komen in het gebied van ‘ja, ik vind het raar, spannend, of misschien wel doodeng en ja, ik ga het toch doen.’
Net zo goed als het je taak is om je kind op eigen benen te zetten, is het je taak om dat bij jezelf te doen. Hoe meer jij de grenzen van je comfort zone op zoekt, hoe gewoner dat zal worden voor je kinderen. Dat is de bonus van ‘kinderen doen wat je doet en niet wat je zegt’. En die krijg er zomaar bij cadeau.
En nu is het tijd voor ‘geen woorden, maar daden.’ Ik wil je vragen om dit verhaal niet alleen te lezen en ‘ja, inderdaad’ te knikken, maar om er ook echt iets mee te doen. Een heuse mini-uitdaging! In jouw leven, in het hier en nu, ga je de komende week 2 dingen doen:
- Kijk of er situaties zijn waarbij je je kind helpt, ondersteunt of dingen uit handen neemt, terwijl hij het best zelf zou kunnen. Zoals aankleden, brood smeren, ergens opklimmen, ergens zelfstandig naar toe gaan etc. Wat kun je doen om hem te laten voelen dat hij dit wel zelf kan?
- Kijk in welke situaties waarin je jezelf meer op eigen benen zou kunnen zetten. Wat zou je willen doen, maar vind je nu te spannend of ga je uit de weg? Kies er eentje en maak daar een verandering in. Je bent nu volwassen, niemand anders gaat het voor je doen.
Als je wilt dat er iets verandert, moet je ook dingen anders gaan doen.
Maarten stuurde me later een mail waarin hij vertelde hoe goed de oefening hem had gedaan. ‘Ik heb al die jaren gevangen gezeten in mijn comfort zone. Leuk dat deze oefening zo leuk was. Het gaf me het zelfvertrouwen wat ik vroeger gemist had. Het zet me aan om meer te experimenteren en zo mijn comfort zone ook te vergroten.’
En daarmee zegt hij iets heel belangrijks. Hoe meer je experimenteert met je comfort zone, hoe groter hij wordt. Ik gun je veel ervaring als die Maarten. No more holding back. Alles geven wat je te geven hebt. Je kinderen zullen je dankbaar zijn.
Warme groet!
Jeroen | De Praktijkvader
Geef een reactie