Soms vergeet ik het belangrijkste te vertellen. En dat is stom.
In de storm van mooie ontmoetingen en gave plannen, vergeet ik te vertellen waarom De Praktijkvader er eigenlijk is. Wat is mijn drijfveer? Waarvoor kom ik iedere ochtend uit bed? Waarom doe ik dit?
Er is de afgelopen maanden veel gebeurd. De Praktijkvader is naar een volgend level gegaan. Meer trainingen, een succesvolle online vader-uitdaging en meer vaders die voor de individuele vadercoaching kwamen. Het e-book werd vaker gedownload en de blogs meer gelezen. Er waren workshops en artikelen voor Kiind Magazine. En natuurlijk zijn allerlei nieuwe plannen voor het najaar, waaronder een nieuwe editie van de training Vadervuur en een vaste column in het tijdschrift Educare.
Het is mooi en veel tegelijk. En in de hectiek van het trainen, organiseren, ontmoeten, praten, schrijven en verder uitbouwen van De Praktijkvader vergeet ik vaak te vertellen waarom ik hier nou mee begonnen ben. Want eigenlijk gaat het niet om al die activiteiten hierboven. Die zijn geen doel op zich. Ze zijn stappen om tot iets belangrijkers te komen. Iets veel groters.
Dat wil ik graag met je delen.
Omdat het gaat over jou, jouw kinderen en jouw vaderschap.
Omdat weten en vertellen waarom je iets doet het belangrijkste is wat er is.
Vrijdagavond laat. In het pikdonker rij ik terug naar huis. Raampje open, muziek zacht aan, grote glimlach op mijn gezicht. Ik neem de omweg. Niet dwars door de stad. Maar er omheen, door het bos. Met groot-licht aan voelt iedere autorit als een avontuur.
Een warme dag en een grote plas water. Dan moet je gewoon springen toch? Niet lang wachten, tobben of twijfelen. Maar een aanloop nemen en gaan. Zodat je met een flinke plons in het water terecht komt. En in één keer door bent. Klaar om te zwemmen.
Iedere vader vult het vaderschap op zijn eigen manier in. We zoeken dingen uit, modderen wat aan, proberen dingen opnieuw. We lachen, schelden, rennen, vallen en staan weer op. We genieten van onze kinderen en af en toe plakken we ze achter het behang.