Eén van de mannen op de Vuurvaders-avond staat te twijfelen. Er is iets gaande met tot stilstand komen, niet zeker weten wat het goede is, ergens wel willen veranderen, maar te bang zijn om ook daadwerkelijk stappen te zetten.

Het gaat over grote dingen. De zekerheid van de goede baan en de lease-auto achter laten voor ‘iets anders’. Het werk als vlucht inruilen voor zichtbaar en daadkrachtig zijn. De Vadervuur-training in het voorjaar heeft hem dichter bij zijn gevoel gebracht. Hij is meer aanwezig in zijn gezin en in zijn eigen lijf. ‘Ik voel weer dat ik leef,’ zegt hij. Maar dat vuurtje vraagt om liefdevol onderhouden te worden. En nu aarzelt hij.

Hij is enthousiast de duikplank opgeklommen, maar nu hij eenmaal boven is durft hij niet in het water te springen. Het is een plek waar we  allemaal een keer komen te staan. En niet één keer, maar steeds opnieuw. Een nieuwe stap is vaak spannend. Wij mensen houden niet per se van verandering. Het oude achterlaten is bedreigend. En vaak weten we niet precies waar we ‘ja’ tegen zeggen.

Maar we maken het onszelf ook veel te moeilijk. Veel van die duikplank-momenten zijn helemaal niet zo groot als we denken. Ik denk alleen dat we ze vaak zo groot maken, omdat het vervolgens makkelijker is om uiteindelijk niet te hoeven springen.

‘Ik ga mijn baan niet opzeggen, want dan leef ik mijn hele leven in financiële onzekerheid.’

‘Ik ga het gesprek met mijn vader niet aan, want dan wil hij me straks niet meer zien.’

‘Ik niet anders kijken naar hoe ik mijn kinderen wil opvoeden, want straks luisteren ze helemaal niet meer naar me en lopen ze over me heen.’

[Lees meer…]

Als ik om me heen kijk zie ik heel veel vaders die dromen van een mooi en vervullend leven met hun gezin. Maar er zijn er maar weinig die dat ook echt voor elkaar krijgen.

Ook jij hebt ongetwijfeld je dromen, wensen en verlangens.

Meer tijd besteden aan je kinderen.

Meer leuke dingen doen met je partner.

Als je thuis bent ook echt helemaal thuis zijn – en niet meer half op je werk.

Eindelijk een keer leren houtbewerken.

Verhuizen naar een huisje in het bos.

Of nog iets veel gavers.

Maar in de drukte van gezin, werk, relatie en alles wat ook nog moet, komt het er gewoon niet van.

Verlangens doven uit en dromen verstoffen op zolder.

Wat er overblijft is een leven van ‘oké, hier doen we het mee’ en veel verplichtingen waar je niet echt blij van wordt.

En als je om je heen lijkt het dat de meeste mensen het zo doen, dus denk je dat het zo wel zal horen.

Maar ergens blijft het knagen. Want jij wilt helemaal niet settelen voor de middelmaat.

[Lees meer…]