Bij je kinderen herken je het feilloos. Ze zijn ergens bang voor. Ze zien ergens tegenop.
Je kind durft niet zonder zijwieltjes te fietsen.
Je kind is bang om naar zwemles te gaan.
Je kind wil niet alleen naar een verjaardagsfeestje van een vriendje.
En jij voelt aan alles dat toegeven aan de angst van je kind nu niet het goede is. Want je weet dat als je kind eenmaal over de drempel heen is, dat hij het prima naar zijn zin heeft bij de zwemles of op het feestje. Er zijn momenten dat je er helemaal vanuit zachtheid en warmte bij je kind kunt zijn. En dat het inderdaad goed voelt om je kind even niet de wereld in te pushen. Maar soms heeft je kind echt iets anders nodig. Een goedbedoelde duw in de goede richting.
Zondagmiddag, kwart over 2. Er loopt een rilling over mijn rug. Ik heb net uit volle borst een Afrikaans lied gezongen met de deelnemers aan de Pad van de Man jaartraining. De klanken trillen nog na in de zonnige ruimte. Ik sta nu op het punt de eenvoudigste, maar ook spannendste oefening van het weekend aan te kondigen. Eentje die bij de deelnemers veel weerstand op zal roepen. En ik heb geen idee hoe ze er op gaan reageren.