Je bent geduldig als een zenmeester. Je luistert naar de behoeften van je kind. Je houdt onvoorwaardelijk van ze. Straffen doe je niet. En ‘als je nu wel/niet meewerkt, dan krijg je straks wel/geen…’ hoor je jou zelden zeggen.
Kortom, je bent een bewuste, betrokken vader. Zo eentje waar je mee kunt spelen en op wie je kunt bouwen. Daar mag je trots op zijn.
En toch gaat het soms mis. Vaker dan je misschien wilt toegeven. Jij bent moe. Je kinderen zijn moe. Korte lontjes, flinke botsingen. Je kinderen duiken op elkaar. Jij duikt er boven op. Voor je het weet is iedereen aan het schreeuwen of aan het huilen. Of allebei. Herkenbaar?